DOĞAYA KAÇIŞ

Sabah erkenden uyandım. Merakla uyku tulumu içinde sağ bacağımı hafifçe hareket ettirdim. Bir tuhaflık var. Uyku tulumunu açtım, sağ bacağıma baktım. Aman tanrım. Dizimden aşağısı neredeyse iki katı büyüklüğe ulaşmış. Anormal bir şişlik ve ödem var.

Çadırdan dışarı çıktım ve denemek için üstüne hafifçe bastım. Büyük bir acı saplandı dizime. Bu yürüyüşü bırakmak anlamına geliyor.

Çadırın önünde bir taşa oturdum. Güneş yeni doğuyor. Rüzgar hiç yok. Deniz de çarşaf gibi.Yani harika bir gün ve manzara. Bu güzelliğin ortasında, aylarca kurulan hayallere veda etmek zorunda olmam içimi acıtıyor.

Ama yapabileciğim hiç bir şey yok.

Belki 15-20 dakika oturdum ve biraz video çektim. Isındıkça bacağımın ağrısı biraz daha katlanabilir hale geldi. Zorlukla çadırımı ve malzemelerimi topladım. Yere diz çökmek zorunda kalmak tam bir işkence.

Saat 07.10 gibi yürümeye başladım. Yürümek lafın gelişi, sol ayağımla basıp, sağ ayağımı ihtimamla uygun bir yere koyuyorum. Sonra baton ile birlikte bir an üstüne basıp, ağırlığımı tekrar sol ayağıma alıyorum. Her sağ ayağıma basışta da ciddi bir ağrım oluyor. 10 dakika sonra 2-2.5 km. uzaklıktaki Taşlıca’ya gitmemin bile başlı başına bir iş olacağını farkettim. Etraf  sadece kaya ve çalı. Bir ormanda olsaydım,  koltuk değneği yapmam mümkün olurdu.

Şimdi en büyük korkum, patikanın köye yaklaşırken, hayvanların kaçmasını önlemek için kapatılmış olması. O takdirde, duvarları, kayaları tırmanmak gerekiyor. Bu bacakla hayal bile edemiyorum.

Hiç durmadan ilerliyorum. Çünkü kısa bir duraklama bile, soğuyan bacağımın ağrısının artmasına neden oluyor.

Taşlıca’da uzaklaşıyor mu ne?

Saat 11.00 oldu. Yaklaşık 4 saatttir sürünüyorum, hala görünürde yok. Acım çok fazla. İlk başlarda video çekmeye çalışırken, bir müddet sonra ”yemişim videosunu” deyip, çekimi bıraktım. Bunca acı çekerken, onla uğraşamayacağım.

Bir müddet sonra, çalılık ve kayalıkların arasında, ağaçların olduğu bir sırta geldim. Sol tarafta otlayan 3 at var. Beni görünce  otlamayı bırakıp gözlerini, üzerime diktiler. Nihayet sırtın en yüksek noktasına ulaştım ve aşağıda Taşlıca’yı gördüm. sabahki melankolim gitti, içimi bir sevinç kapladı.

Hiç durmadan inmeye başladım. İniş çok daha acı verici, ancak artık hedefi görmenin verdiği moral motivasyonu var.

İnişe devam ederken de, ”Touching  in the Void” filmine de konu olmuş,  Joe Simpson‘un mücadelesi geldi aklıma. Her iki bacağıda kırık, aç ve susuz, sıfırın altında bir soğukta, üstelikte gittiği yolun doğru olup olmadığını bile bilmeden, 5-6 gün sürüne sürüne And’lardan inmeyi başarmıştı Joe Simpson. Benimse sağ diz kapağımda, ona göre üstünde bile durmaya değmez bir sorun var. Aç ve susuz değilim, gideceğim yer yakın. Izdırabın bini bir para.

Onun başına gelenler benim başıma gelseydi, aynı başarıyı gösterebilirmiydim? Hiç sanmıyorum. Ancak yaptığının olağanüstü bir iş olduğunu şimdi daha iyi anlıyorum. Büyük bir saygıyı hak ediyor.

Saat 13.00 gibi Taşlıca’ya girdim. Yani 2 kilometreyi 6 saatte gelmiş oldum. Üstelik hiç mola vermeden.  Saatte 300 – 350 metre …

Taşlıca’nın ilk kahvesine girdim, sırt çantamı attım ve bir sandalyeye çöktüm. Bir çay söyledim ve kahveciye Marmaris’e araç olup olmadığını sordum. Sadece sabah bir araç gidiyormuş. ”Söğüt köyünden Marmarise sürekli var abi” dedi kahveci. ”Ben seni okul servisi ile gönderirim.”

Saat 14.30 gibi, Taşlıca’dan Söğüt’e doğru geri dönüşe başladım.

Şimdi ki hayalim ise sonbaharda bu yolu yürümek.