DOĞAYA KAÇIŞ

Steven Callahan

Steven Callahan, 1952 doğumlu bir Amerikalıdır… Ancak sıradan biri değil, ”on parmağında on marifet” denen cinsten bir adamdır… Üniversitede felsefe okumuş, daha sonra tekne mimarisi üzerine eğitim almış, yazar, mucit ve çok iyi bir denizcidir… Pek çok tekne tasarımı yapmış, denizlerde dolaşmış ve yat yarışlarına katılmıştır… Bunun yanında ”Sail” ve ”Sailor” dergilerinin editörlüğünü yapmış, ”Cruising World” dergisinde yazılar yazmıştır. ”Tekne Tasarımı” ve ”Denizde Hayatı İdame” üstüne pek çok ders vermiş, kitaplar yazmış, amiyane tabiriyle tam bir kurt denizcidir. Üç ABD patenti vardır. Bunlar ”Yön Kontrol Cihazı, Katlanabilir Şişme Bot ve Katlanabilir Alt Tekne” tasarımlarıdır.

İşte bu Steven Callahan, 1981 yılında, kendisinin tasarlayıp inşaa ettiği 6.5 metrelik ”Napoleon Solo” isimli yelkenli ile, ABD’nin Newport limanından,  Bermuda’ya gitmek üzere okyanusa açılır. Bermuda’da ona arkadaşı Chris Latchem‘de katılır ve rotayı İngiltere’ye çevirirler. İngiltere’ye ulaştıklarında arkadaşı ondan ayrılır. Steven ise ”Mini Transat 6.50 Yarışı”nın bir bölümüne (6.5 metre boyunda teknelerin katıldığı ve Fransa’dan başlayıp, Brezilya’da sona eren 4.000 millik bir açık deniz yat yarışı) katılmak üzere İngiltere’den ayrılır… Fakat İspanya‘da, La Coruna‘da yarış dışı kalır… Çünkü kötü hava şartları, yarışa katılan pek çok teknede ciddi hasarlara yol açar. Nopoleon Solo‘da hasar alan teknelerden biridir.

Napoleon Solo İngiltere’den ayrılırken

Steven teknesini onarır ve ülkesine dönmek üzere İspanya ve Portekiz sahillerini dolanarak Kanarya Adaları’na ulaşır.

29 Ocak 1982 günü, Kanarya Adaları, El Hierro limanından tekrar okyanusa açılır. Rotası, Mini Transat 6.50 yarışının bitiş noktası olan Antigua adasıdır. İlk hafta hava şartları son derece iyidir, fakat 4 Şubat gecesi birdenbire kötüleşir… Oldukça sert bir fırtına çıkar. Steven bu fırtınanın ortasında, kendi tasarımına güvenerek, ranzasına yatar ve uyur.

”Gece yarısı, çok büyük bir gürültü ile uyandım… Muhtemelen bir balinanın çarpması sonucu, teknede bir anda  büyük bir delik oluştu… Sanki tüm okyanus suyu gürüldeyerek üzerime boşalıyordu. Teknenin süratle batmakta olduğunu hemen anladım. Garip bir şekilde, çok büyük bir korku ve panik içindeyken, aklıma ,teknenin arkasındaki kameranın çektiği batma görüntülerini  asla izleyemeyeceğim düşüncesi geldi…”

”Hemen can salına yöneldim, ama suyun altında kalmıştı… Mecburen teknenin içine daldım ve can salı le birlikte, uyku tulumu, işaret fişekleri, zıpkın, su ve biraz yiyecek aldım. Suyun üstündeki gürültü ve karmaşadan sonra, suyun altı bana bir anda çok huzurlu geldi. Sanki sulu bir mezara girmişim gibi..”

”Salın üzerine zorlukla ve bitkin bir şekilde tırmandım, malzemeleri yerleştirdim. Okyanus dalgalarının dövdüğü, 1.8 metre çapındaki küçücük kurtarma salının içine sürekli su doluyordu ve ben suları eski bir konserve kutusu ile boşaltmaya çalışıyordum. Şafak sökmeden hemen önce Napoleon Solo tamamen battı ve ben okyanusun ortasında yapayalnız kaldım. Atlantik’te, Kanarya Adaları’nın 800 mil batısındaydım ve akıntı ile sürükleniyordum. ”

Steve Callahan’ın Salı

”Gelecek günlerde düşünmek için bol bol vaktim oldu ve yaptığım hatalardan ötürü büyük bir pişmanlık duydum. Boşanmıştım ve  insanlarla ilişkilerimde hatalıydım… Şimdi de işimde ve denizcilikte başarısız olmuştum. Umutsuzca hayatımda ve işimde daha başarılı olmayı istedim..”

”Bir seyir defteri tuttum, zıpkınla balık avladım, hatta deniz suyundan tatlı su elde edebilmek için acayip bir alet yaptım. Günde yarım litre tatlısu yapabiliyordum.”

”13. gün ilk balığımı tuttum… Onu solungaçlarına varıncaya dek tarifsiz bir mutlulukla yedim. (Bu balığın kendisi için ne kadar önemli olduğunu, yıllar sonra bile anlatırken ağlamaktan kendini alamamıştır.) 14. gün ise bir gemi gördüm ve sevinçle işaret fişeğini ateşledim.. Ancak gemi beni fark etmedi… ”

”Bir ay sonra akıntı ile sanırım tropikal sulara sürüklendim… Artık sıcak ve susuzluk çok ciddi sorun olmaya başlamıştı… 50. güne geldiğimde, cildimde güneş yanığından ötürü açık yaralar oluşmuştu… Tuzlu deniz suyu da ,bu yaralarda dayanılmaz acılara neden oluyordu… Üstelik son on gündür, hasar alan botumu kah bir bez parçası ile tıkayarak, kah dolan suyu boşaltarak yüzdürmeye çalışıyordum. Pek çok kez bunu yapmaktan vazgeçtim. Ancak kısa bir süre sonra salın batacağı ve benimde boğulacağım aklıma gelince, kalkıp deli gibi suyu boşaltmaya devam ediyordum… En nihayetinde 50. gün saldaki hasarı kesin bir şekilde giderince, büyük bir zafer kazanmışçasına sevindim.”

”20 Nisan 1982 günü, yani 76. günde ve artık tamamen umudumu yitirmişken Guadeloupe’li balıkçılar tarafından bulundum… Onlar salın üzerinde toplanarak uçuşan deniz kuşlarını farketmiş ve ne olduğunu görmek için gelmişlerdi. Vücut ağırlığımın üçte birini kaybetmiştim ve ancak 6 hafta sonra desteksiz olarak yürüyebildim.”

Steven Callahan, 76 günlük hayatta kalma mücadelesini, 1986 yılında, ”Adrift: 76 Days Lost At Sea” adı ile kitaplaştırdı ve bu kitap tam 36 hafta ABD’de best seller oldu… 2012 yılında ”Pi’nin Yaşamı” filminde ki, denizde hayatı idame sahnelerine danışmanlık yaptı. Hala sağdır ve ABD’de yaşamaktadır…