DOĞAYA KAÇIŞ

Ateş, doğada yaşam için hayati bir öneme haizdir. Bizi ısıtır, yemeklerimizi  pişirmemizi ve suyu arıtmamızı sağlar, kampımızdan yırtıcı hayvanları uzak tutar ve bize moral verir.

Doğada yaşamak mecburiyeti ortaya çıktığında, yapılan basit bir barınağın içinde ateş yakmak neredeyse imkansızdır, çünkü duman buna izin vermez. O nedenle ateş barınağın önünde ve açık havada yakılır. Ancak  yoğun bir yağış altında bu imkansızdır ve tek çözüm ateşi barınak içinde yakmaktır.

Barınak içinde ateş yakabilmek için, mutlaka bir ocak ile bir havalandırma sistemi  olmalıdır. Bunlar da tamamen doğal yöntemlerle yapılabilir. (Amerikan kızılderililerinin Tepee denen çadırlarında ocak olmadan, açıkta ateş yakılabilir, çünkü özel bir havalandırma sistemleri vardır)

Bunun için ihtiyaç duyduğumuz temel malzeme de killi topraktır. Killi toprak genelde dere yataklarında, göl kenarlarında ve ormanın nemli bölgelerinde bulunur. Renginden ayırt etmek mümkün değildir. Çünkü içinde bulunan madenlere göre kahverengi, kırmızı ya da siyah renkli olabilir. Anlamanın yolu ıslatarak el ile kontrol etmektir.

Killi toprak nemlendirilip parmaklar arasında ezilince cilalı bir yüzey meydana getirir. Şekil verilebilir. İplik inceliğine kadar çubuklar yapılabilir ve bunlar halka haline getirilince kırılmaz. Fazla yapışkandır. Nemlendirildiğinde ele ve herhangi bir cisme yağlı hissi verecek şekilde yapışır. Isıtıldığında da sertleşir.

Bu killi toprağı tek başına kullanamayız. Mutlaka kurumuş otlarla, samanla karıştırmamız gerekir ki tutuculuğu güçlensin. Taşlardan arındırılmış killi toprak, yere serilen büyükçe bir naylonun, brandanın içine konur.İçine su ve kuru otlar katılarak, bir oyun hamuru kıvamına gelene kadar ayakla ezilir. Artık ocak yapımında kullanacağımız killi toprağımız  hazırdır. Bununla yemeklerimizi  pişirebileceğimiz bir fırın veya ısınma amaçlı bir ocak/şömine yapabiliriz.

Bunu da bir kaç farklı şekilde yapabiliriz.

1. Hazırladığımız kili çimento gibi kullanarak, taşlardan bir şömine ya da ocak örüp, sonrada kille sıvarız.

2. Killi karışımdan bir kalıba dökerek kerpiç tuğlalar yapar ve bu tuğlalarla ocak ya da şöminemizi yaparız.

3. Bir iskelet üzerine kili sıvayarak yapabiliriz.

Aslında hepsinin temel mantığı aynıdır. İşin genel mantığını çözdükten sonra kendi yaratıcılığımız ile pek çok farklı şekilde bu işi yapabiliriz.

Biz burada sadece hazırladığımız karışımı bir iskelete sıvayarak yapmayı göstereceğiz.

Öncelikle, ince ve eğilebilen yaş ağaç dallarını birbirine bağlayarak, ocağı yapmak istediğimiz şeklin bir iskeletini oluşturmalıyız.

Yukarıda ki resimde, ağaç dallarından hazırlanmış bir ocak/fırın iskeleti görüyoruz. Bu iskelet dışardan sıvanarak ocak yapılır. Ancak bu şekilde bunu barınak içinde ısınma amaçlı kullanamayız. Çünkü bir havalandırma sistemi yani bacası yok. Bacayı, kubbe kısmının ortasına bir soba borusu ya da iki tarafıda açılmış bir konserve kutusu koyarak yapabileceğimiz gibi, bir baca iskeleti yapıp kille sıvayarak da yapabiliriz. Eğer bunu, aşağıdaki şekilde görüldüğü gibi, ağız kısmı barınak içinde, kubbe kısmı barınak dışında kalacak şekilde inşa edersek barınak içinde ateş yakabiliriz.

Ocağın kille sıvanma işlemi bittikten sonra, içinde küçük bir ateş yakarak pişirilmesi sağlanır.

Ancak dikkat edilmesi gereken 2 önemli husus daha var.

Birincisi yağan yağmurun bacadan içeri girmesini önlemek için bir baca şapkasına ihtiyacımız var. Bunu bacanın 4 köşesine birer taş parçası koyup bir yükseklik sağladıktan sonra, üzerine bir teneke, bir taş parçası koyarak yapabiliriz.

Diğer husus ise bacamız alçak olduğu için, küçük hayvanların, ateş yanmadığı zamanlar içeri girmesini önlemek maksadıyla, bacanın ağzını bir tel ızgara ya da kafes ile girişe kapatmak. Bu imkan yoksa da boşverin gitsin. İçeri giren hayvan girsin, ya yersiniz ya da atarsınız.